POST #10
Πριν από δύο βδομάδες έλαβα ένα μήνυμα που έγραφε : «Γεια σου, διάβασα τυχαία το blog και πρόσεξα ένα κείμενο που γράφει ότι το μόνο περιουσιακό μας στοιχείο είναι ο χρόνος μας… Φοβερό, ποιός το έγραψε ;». Ευχαρίστησα τον αποστολέα του μηνύματος για τα καλά του λόγια και του απάντησα πως το κειμενάκι είναι δικό μου, όπως και τα υπόλοιπα της πλάγιας μπάρας του blog. Με αυτήν την αφορμή, όμως, σκέφτηκα πως το κείμενο αυτό, που αναφέρεται στον Χρόνο ως το πραγματικό μας περιουσιακό στοιχείο σε αυτόν τον κόσμο, και στον Θάνατο ως το μοιραίο τέλος με το οποίο έχουμε να αναμετρηθούμε, θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμη κι επίκαιρο για όσα ζούμε την τελευταία περίοδο και ίσως να μπορούσε να αποτελέσει την αφορμή για μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με άλλους συνομιλητές.
Πράγματι, ανέβασα το κείμενο σε ένα Note στο facebook κι αρκετοί φίλοι ανταποκρίθηκαν. Το αποτέλεσμα της ανταλλαγής απόψεων που ακολούθησε μπορείτε να το παρακολουθήσετε παρακάτω. Ευχαριστώ πάλι τους φίλους που συμμετείχαν κι έγραψαν την γνώμη τους.
- Το κείμενο -
- Η συζήτηση -
Magdalini Papadopoulou
Δεν έχω χρόνε ρε φίλε... Δεν με αγγίζει.. Δεν έχει να πάρει κάτι που δεν του δίνω.. είναι κακό ;
Δημήτρης Αργασταράς
χα χα, δύσκολη στάση κατά την γνώμη μου, αλλά ενδιαφέρουσα... :)
Sissy Pantelis
Η Ελευθερία μπορεί να πληγώνει αλλά η φυλακή προκαλεί αναισθησία κι αυτό είναι πολύ χειρότερο...
Giannis Chnarakis
"Σκοτώνουμε τον χρόνο μας", ενώ είναι αυτός που σιωπηλά μας σκοτώνει...
Elena Menegou
Don't waste time, time is God" λέει ένας Σοφός.
Όσο περισσότερη ενέργεια έχουμε, τόσο με μεγαλύτερη ‘πυκνότητα’ θα βιώνουμε το χρόνο και θα ζούμε πιο ‘πολύ’. Ο χρόνος είναι συνειδητότητα, και το βίωμα του περάσματος του χρόνου, θα είναι όσο πλούσιο, όσο πλούσια σε ενέργεια είναι και η συνειδητότητά μας. Περισσότερα εδώ: http://www.elenastral.com/2009/12/blog-post_15.html
Thelemic Hierophant
Ο Χρόνος/Κρόνος είναι ο πραγματικός Άρχων αυτού του κόσμου...Και οι πραγματικά ελεύθεροι αυτοί που καταφέρνουν να μένουν αιώνιοι στην πορεία του και να τον Υπερνικάνε με τις πράξεις και τα έργα τους...
Agartha Existe " Πέθανε πριν πεθάνεις"
- Meister Eckhart.
Ο χρόνος είναι ψέματα ...
«Εάν τις … δεν μισεί … και την εαυτού του ψυχή, δεν δύναται να είναι μαθητής μου» (κατά Λουκάν ΙΔ’ 26)
«όστις μισεί την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω, είς ζωήν αιώνιον θέλει φυλάξει αυτήν» (κατά Ιωάννην ΙΒ’ 25).
Και «όστις θέλει να σώσει (την ψυχή του).. θέλει απολέσει αυτήν» (κατά Λουκάν ,θ’ 24).
Thelemic Hierophant
Που αποσκοπεί αυτή η Ευαγγελική παράθεση ; Στο να ενισχυθεί η πεποίθηση ότι οι Χριστιανοί είναι σκλάβοι ; :P
Agartha Existe
Δεν θα έλεγα ότι αποσκοπεί κάπου ιδιαίτερα, και αν αποσκοπεί κάπου, σίγουρα όχι σε κάτι περισσότερο απ' ότι μπορείς εσύ ή κάποιος άλλος να θεωρήσει ότι αποσκοπεί. Όχι τόσο, επίσης, στην πεποίθηση που έχεις ότι υπάρχει μια πεποίθηση ότι οι Χριστιανοί είναι σκλάβοι ( είναι οι πιο πολλοί, δεν αμφιβάλω για αυτό, αλλά είναι και μια απλουστευτική, κυνική και μονομερής ερώτηση κάτι τέτοιο), όσο ( αν είναι να ενισχύσει κάτι ) ότι σχεδόν όλοι μας είμαστε "σκλάβοι", πρώτον του "εαυτού" μας, και κατά δεύτερον των ερμηνειών μας ή ενισχυμένων πεποιθήσεων μας ... :P
Giannis Chnarakis
Agartha, στην διάσταση που βρισκόμαστε, -δυστυχώς- ο χρόνος είναι αλήθεια.
Agartha Existe
Δεν διαφωνώ καθόλου. Αλλά πρόσθεσες και αυτό: "στην διάσταση που βρισκόμαστε" ....
Giannis Chnarakis
Μα γι' αυτό το πρόσθεσα. Άρα ο χρόνος δεν είναι ψέματα.
Agartha Existe
Μεγάλη συζήτηση όλα αυτά όπως θα καταλαβαίνεις, που δεν μπορούν να συζητηθούν στο Facebook εύκολα. Πόσο μάλλον δηλαδή όταν έχουμε οποιαδήποτε είδους εμπάθεια σε οτιδήποτε το Χριστιανικό, λόγω μιας συγκεκριμένης δογματικής παιδείας και αντιληπτικής εικόνας που έχουμε λάβει για αυτόν, ή και για οτιδήποτε άλλο ... Ενώ αντίθετα, όλοι - για παράδειγμα - δέχονται με ενδιαφέρον, με τον έναν ή άλλο τρόπο, τον Θεοσοφισμό της Μπλαβάτσκυ ή τον Alister Crowely ...Hay No Banda
Giannis Chnarakis
Εγώ από πλευράς μου δεν επιτέθηκα στον Χριστιανισμό και σε καμία περίπτωση σε αυτά που έχει πει ο Χριστός. Αν ήθελα να κάνω επίθεση, αυτή θα ήταν κατά της μεγαλύτερης μάστιγας εναντίον των Χριστιανών. Της Εκκλησίας...
Δημήτρης Αργασταράς
Ω, χαίρομαι που με μία ακόμη αφορμή φανερώνεται πόσο πραγματικά ενδιαφέροντες συνομιλητές είστε :)
Sissy, για να μην παρεξηγηθεί το τέλος, δεν εννοώ πως η Ελευθερία κι η Δικαιοσύνη πληγώνουν αυτές καθ' αυτές (αν κι αυτό μπορεί να θεωρηθεί κατά κάποιο τρόπο, π.χ., αν θέλει κάποιος να είναι απόλυτα ελεύθερος μάλλον θα αναγκαστεί να είναι πολύ μόνος ή αν παλεύει κανείς για την απόλυτη δικαιοσύνη κι αυτό μπορεί να τον βάλει σε μπελάδες), αλλά ως έννοιες, που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε, δεν μπορούμε να επιτύχουμε πλήρως, που όλο μας απασχολούν, μας ''πληγώνουν''.
Γενικά, σε κείμενα όπου ο λόγος είναι πυκνός και η σημασιολογική χρήση του αναφέρεται σε συγκεκριμένες ‘‘παραδόσεις σκέψης’’ υπάρχει ο κίνδυνος για παρερμηνείες. Όπως συμβαίνει συχνά και με τα πολύ ενδιαφέροντα αποσπάσματα που μας δίνει -για ακόμη μία φορά- ο Agartha Existe. Είναι φυσικό, όχι μόνο ο Χριστιανισμός αλλά κι όλες οι μεγάλες παραδόσεις να έχουν ασχοληθεί με αυτά τα θέματα, ο λόγος τους όμως χρειάζεται κι έναν βαθμό αποσυμβολισμού ή κατάλληλου συντονισμού μαζί του.
Πολύ ωραίες, όπως αναμενόταν άλλωστε, οι αναφορές του Hierophant και της Έλενας, όπως και του φίλου Γιάννη. Παιδιά, σας καλωσορίζω :)
Ας προσθέσω ακόμη τα παρακάτω...
Δημήτρης Αργασταράς
Η σημασία του χρόνου στην ζωή μας είναι, κατά την γνώμη μου, σχεδόν αυτονόητη. Όταν είμαστε νέοι αισθανόμαστε πως δεν έχουμε αρκετό χρόνο, πως ο χρόνος δεν μας φτάνει, πως το σπαταλάμε σε πράγματα ανούσια κι όχι εκεί που πραγματικά θα θέλαμε. Από την άλλη, τα ερωτηματικά για το νόημα και την αξία της ζωής γίνονται όλο και πιο άμεσα κι αγωνιώδη όταν συνειδητοποιούμε πως το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μας έχει περάσει, πως μετράμε πλέον περισσότερο παρελθόν παρά μέλλον.
Τί κάνουμε όμως τότε, όταν βρισκόμαστε πραγματικά αντιμέτωποι με το αδυσώπητο γεγονός του χρόνου; Συνήθως τίποτα, αγκαλιάζουμε το παρελθόν και μένουμε προσκολλημένοι σε αυτό, στις διάφορες ψευδαισθήσεις της νιότης μας, και το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να αποσυρόμαστε πραγματικά από την ζωή, να γινόμαστε παθητικοί και να μένουμε αδρανείς, με ζωηρές αναμνήσεις του παρελθόντος αλλά χωρίς ζωντανή σχέση με το παρόν. Έτσι, όμως, προτιμούμε να στεκόμαστε μακριά από την πραγματική ζωή, επαναλαμβάνοντας μηχανικά τον εαυτό μας μέχρι και την τελευταία του λεπτομέρεια, μέχρι το τέλος του χρόνου…
Κάτι ακόμη που θα μπορούσαμε να προσθέσουμε (και που ίσως σχετίζεται με την φράση ότι ο Χρόνος είναι ψέματα) είναι ότι ο χρόνος, στην πραγματικότητα, είναι μια αυστηρά προσωπική υπόθεση. Δεν υπάρχει συλλογικός χρόνος αλλά προσωπικός. Μας έχει επιβληθεί μια μαζική αντίληψη του χρόνου, που ρυθμίζει τις ανθρώπινες συνειδήσεις σε μία ‘‘χρονική χορωδία’’, η οποία κι ελέγχει την καθημερινότητά μας. Μάλιστα, τις παρενέργειες αυτού του συντονισμού είναι που βιώνουμε συχνά ως άγχος και ρουτίνα, που ευθύνονται για πολλά από τα προβλήματα της ζωής μας.
Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι και την αντίδραση της Μάγδας, που λέει πως δεν με αφορά όλο αυτό το ζήτημα του χρόνου, δεν με ενδιαφέρει η χρονική χορωδία βρε αδερφέ. Κάποιοι αντιστέκονται…
Με κάθε ασυναίσθητη ανάσα μας φεύγει μακριά κι ένα ακόμη δευτερόλεπτο της ζωής μας. Η απάντηση όμως σε αυτό δεν είναι να αρχίσουμε να μετράμε τις ανάσες μας, μην μας ξεφύγει καμία χωρίς να το καταλάβουμε, δεν είναι μία ακόμη νεύρωση. Αυτό που χρειάζεται είναι μάλλον να πάρουμε μια μεγάλη, βαθιά ανάσα, να κρατήσουμε τον αέρα για λίγο μέσα μας, να αισθανθούμε την ελαφρότητά του και την ζωντάνια του, κι έπειτα να τον αφήσουμε σιγά-σιγά, ξαλαφρώνοντας... :)
Elena Menegou
ο σοφός χρησιμοποιεί ορθά και δημιουργικά το χρόνο αλλά δεν τον φοβάται. η ταύτιση με το φθαρτό υλικό σώμα είναι που φέρνει το φόβο του χρόνου.
Ίων Μαγγος
... ζούμε αιχμάλωτοι στον γραμμικό χρόνο (την πιο γελοία μορφή του) δείτε ανάρτηση μου GARNIER MALET ΔΙΤΟΤΗΤΑ η θεωρία της διτότητος και η ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ! Νέα ανακάλυψη για τη διτότητα του Χρόνου !!!
(http://www.facebook.com/album.php?aid=6509&id=1695845676&op=198)
Μαγγάλη Μαρία
Θεωρώ ότι για έννοιες όπως είναι ο χρόνος, η ζωή και ο θάνατος δεν πρέπει να μιλάμε με τελεσίγραφα. Είναι έννοιες τόσο σχετικές και διττές που είναι άστοχο ο καθένας να προσπαθεί να τις χωρέσει στο δικό του προσωπικό καλούπι.Η ζωή και θάνατος σε συνδυασμό με το χρόνο είναι έννοιες που μπερδεύονται μεταξύ τους και αλληλοαναιρούνται διαρκώς και αέναα...
Για παράδειγμα, όσοι ώρα εμείς φλυαρούμε για την έννοια της ζωής και του θανάτου, κάπου ένα παιδάκι βιάζεται και σίγουρα για αυτό ο θάνατος είναι η απόλυτη ελευθερία, η απόλυτη δικαιοσύνη, η απόλυτη λύτρωση, η απόλυτη ζωή. Καρτερεί το τέλος του χρόνου του και δεν το εξοβελίζει.
Σε έννοιες τόσο σχετικές όσο είναι ο χρόνος , η ζωή και ο θάνατος δεν ταιριάζουν ορισμοί, ούτε προσωπικοί, γιατί ανάλογα με τις συνθήκες όλα αυτά αναιρούνται. Είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης να προσπαθεί να χωρέσει τα πάντα σε καλούπια και ορισμούς. Έτσι λειτουργεί η ανθρώπινη συνείδηση: χρειάζεται την ασφάλεια των ορισμών.
Γιατί χρειάζεται να τα κατανοούμε όλα; Δεν μπορούμε απλά να τα βιώνουμε χωρίς να θέλουμε να τα εξηγήσουμε; Έτσι βιώνω τη ζωή μου, βιώνω και τον θάνατό μου...
Magdalini Papadopoulou
Αγαπητή Μαρία μια ερώτηση... Προτείνεις να βιώσουμε ζωή ασυνείδητα (για τον θάνατο δεν μιλώ ακόμα)? Εφόσον έτσι λειτουργεί καθώς είπες η ανθρώπινη συνείδηση (και το κατανοώ) είναι πιο "σοφό" να πράξει κανείς έτσι ;
Δημήτρης Αργασταράς Ίωνα, ωραίο link !
Αγαπητή Μαρία, καταρχήν συμφωνώ με αυτό που λες πως τα πράγματα κι οι έννοιες δεν υπακούν στους περιορισμούς των καλουπιών. Κάθε καλούπι είναι σχεδόν πάντα προορισμένο να σπάσει -με μια επαναστατική κι αγωνιστική διάθεση, θα λέγαμε πως ο άνθρωπος οφείλει μάλιστα να σπάει τα καλούπια- αλλά είναι επίσης μέσα στην φύση του ανθρώπου και σχεδόν αναγκαίο να προσπαθεί να δημιουργεί καλούπια, δηλαδή ερμηνείες και σταθερά σημεία για την ενατένιση του κόσμου του (χωρίς να ξεχνάει πως αυτά τα ''σημεία'' του δεν είναι και τόσο σταθερά).
Διαφωνώ όμως με αυτό που λες ότι δεν χρειάζεται να τα κατανοούμε ή να τα καταλαβαίνουμε όλα, κι άρα καλό θα ήταν να μην σκεφτόμαστε και να μην αναρωτιόμαστε, μάλιστα πάνω σε βασικά και ουσιώδη πράγματα.
Ακριβώς το αντίθετο, θα έλεγα πως οφείλουμε, πως είναι αναγκαίο και χρήσιμο, να αναζητούμε τις προσωπικές μας απαντήσεις. Αυτό είναι κάτι πραγματικά απελευθερωτικό και κάτι που δικαιώνει την έννοια του ανθρώπου.
Ας μην φοβόμαστε να αναμετρηθούμε με τις μεγάλες έννοιες, αρκεί φυσικά να έχουμε στον νου μας πως κάθε απάντηση δεν μπορεί να είναι τελειωτική κι οριστική και πως δεν χρειάζεται την δική μας απάντηση, που κάνει καλό σε εμάς, να την επιβάλλουμε και στους άλλους.
Λοιπόν, Μαρία, νομίζω πως εσένα σε ''πληγώνει'' περισσότερο η έννοια της ελευθερίας.. :)
Μαγγάλη Μαρία
Σε καμία περίπτωση δεν είπα να μην σκεφτόμαστε και να μην αναρωτιόμαστε πάνω σε βασικά και ουσιώδη πράγματα. Απεναντίας μάλιστα πιστεύω το αντίθετο." Πάρτε τα όλα και γυρίστε τα τούμπα". Από τον ίδιο σας τον εαυτό μέχρι τον κόσμο γύρω.
Αυτό όμως μπορεί να γίνει με πράξεις και όχι με ορισμούς. Δεν χρειάζεται να καλουπώνουμε την σκέψη μας εξαιτίας του φόβου ότι για να καταλάβω κάτι πρέπει να το ορίσω.
Πάνω σ’ αυτό αναφερόμουν Μαγδαληνή και Δημήτρη. Σίγουρα το facebook είναι περιορισμένος χώρος να αναπτύξεις τη σκέψη σου και εύκολα δημιουργούνται λάθος κατανοήσεις.
Μαγγάλη Μαρία
Α! και κάτι άλλο: Η φράση σου Δημήτρη :"Λοιπόν, Μαρία, νομίζω πως εσένα σε ''πληγώνει'' περισσότερο η έννοια της ελευθερίας.. :)", θέλει ατελείωτες ώρες συζήτησης. Εύκολα κάνεις κρίσεις...
Magdalini Papadopoulou
Εγώ πάλι θα έλεγα πως είναι απαραίτητοι οι ορισμοί σε κάθε στάδιο της πορείας της γνώσης του εαυτού μας... και ότι αυτό που δεν θα έπρεπε να μας εγκλωβίζει είναι ακριβώς η ιδέα αυτή του "εαυτού" που έχουμε ορίσει. Σαν εξελισσόμενα όντα εξελίσσονται όλα μέσα μας, άρα και οι ορισμοί. Σε ιδανικές περιπτώσεις αναβίβασης λειτουργούν οι ορισμοί αφαιρετικά περικλείοντας μέσα τους περισσότερη ουσία παρά ανάγκη "τεχνικού" και στείρου λόγου. Ο φόβος νομίζω πως έχει να κάνει με την αποδοχή εν τέλει και αποκόλληση των ιδεών μας από τους παλαιούς ορισμούς.. σε νέους. Ένας ορισμός θέλει εμπειρία, ψυχή και νου.. ένας ορισμός είναι ιδανικός και αφορά το σύνολο επιτελώντας τον σκοπό του, όταν λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα του όντος. Πάνω σε αυτό πιστεύω πως η αλήθεια δεν είναι πραγματικότητα, όπως και η πραγματικότητα δεν είναι αλήθεια. Σήμερα βιώνουμε τον χρόνο ως πραγματικότητα... αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Αυτό νομίζω πάνω κάτω, γι’ αυτό και το πρώτο μήνυμα μου.
Μαγγάλη Μαρία
Θα μπορούσαμε να διευρύνουμε την κουβέντα μας και στον ονειρικό χρόνο. Πώς τον αξιοποιούμε; Άπειρες οι δυνατότητες στην ονειρική κατάσταση και όμως ανεκμετάλλευτες!
Giannis Chnarakis
Μαγδαληνή, στη ζωή μας επιλέγουμε ένα μονοπάτι, -ή και περισσότερα- που πιστεύουμε πως θα μας οδηγήσει (-ουν) στην Αλήθεια. Αλήθεια, υπάρχει μονοπάτι που οδηγεί στην Αλήθεια ;
Magdalini Papadopoulou
Καλημέρα Γιάννη. Στην ζωή μας προσωπικά πιστεύω πως επιλέγουμε ένα μονοπάτι (ή πολλά όπως είπες), τα οποία μας βοηθάνε να μάθουμε τον εαυτό μας και την αλήθεια του.. Υπό αυτή την έννοια, είναι σίγουρο πως η αλήθεια του καθενός είναι διαφορετική (εκεί μπαίνει και η πραγματικότητα) και αυτό, διότι εμείς ως όντα χρησιμοποιούμε λογικά δεδομένα καθημερινά για να μπορέσουμε να συμβιώσουμε. Η αλήθεια των οποίων, όμως, είναι αντικειμενική διότι υπολογίζεται ως βάση μία "κοινωνική συμφωνία", η οποία εκπορεύεται και από τους γήινους νόμους (ύλη και νόμοι της), όπως και από τους άτυπους (κοινωνική συμπεριφορά, ηθική κτλ), πράγμα που καθιστά τη σημερινή αλήθεια πραγματικότητα . Τα αξιώματα αυτά για κάποιους που αμφισβητούν τα πάντα και δεν σταματάνε να ψάχνουν, μετατρέπονται σε θεωρήματα ψάχνοντας συνεχώς την απόδειξη τους. Η αλήθεια δεν μπορεί να είναι υποκειμενική.. η Αλήθεια κατά την γνώμη μου είναι αντικειμενική και ως θεώρημα αποδεικνύει τον εαυτό της, φτάνει να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να διεισδύουμε μέσα της όλο και πιο πολύ χωρίς τον φόβο του "θανάτου" της προσωπικότητας μας.
Giannis Chnarakis
Εγώ πιστεύω πως δεν υπάρχει μονοπάτι που να οδηγεί στην Αλήθεια.Όλα τα μονοπάτια θα σε* οδηγήσουν οπουδήποτε αλλού πλην αυτού που ψάχνεις, γιατί, ακολουθώντας ένα συγκεκριμένο μονοπάτι σημαίνει ότι ήδη έχεις αποφασίσει ποια είναι η Αλήθεια.
Έχεις αποφασίσει την κατεύθυνση, την διάσταση, πώς να την προσεγγίσεις... Αυτός όμως ο προορισμός δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια προβολή της σκέψης σου. Δεν υπάρχει μονοπάτι προς την Αλήθεια, γιατί το μυαλό (λογική) είναι το φράγμα, και το μυαλό είναι αυτό που δημιουργεί αυτή την οδό. Το μυαλό πρέπει να ζήσει την περιπέτεια. Η "πραγματικότητα" πρέπει να σταματήσει για να φανεί η Αλήθεια.*(αναφέρομαι γενικά και όχι προσωπικά)
Magdalini Papadopoulou
Συμφωνώ Απόλυτα!
Δημήτρης Αργασταράς
Πολύ ωραίες οι τελευταίες σκέψεις, Μάγδα και Γιάννη :)
Agartha Existe
Ναι όλες αυτές οι σκέψεις - οι ωραίες - πιστεύω ότι συμπληρώνουν η μία με την άλλη, με τον τρόπο τους, το υπέροχο αυτό καλειδοσκόπιο. Συμφωνώ μέσες - άκρες με αυτά που γράφει ο Γιάννης και τα οποία περιγράφουν μία ... Αλήθεια! (Τι υπέροχη αυτοαναίρεση όμως ε;)
Με παρόμοια μεγάλα φιλοσοφικά προβλήματα βέβαια ισχύει συνήθως αυτό: Είναι προβλήματα, ακριβώς, γιατί έχουν τεθεί εξ αρχής προβληματικά. Υπάρχουν και κάποια μονοπάτια που βρίσκονται πέρα από το φράγμα, το φράγμα της λογικής, το φράγμα του μυαλού μας , το φράγμα του" υποκειμένου " κτλ. Και υπάρχουν και διάφοροι μυστικοί χάρτες, από αυτά τα μονοπάτια, που άφησαν πίσω τους για εμάς άλλοι γενναίοι εξερευνητές πριν από εμάς. Είναι ένας δρόμος απόλυτα προσωπικός, τον οποίο δεν δύναται να τον διασχίσει ή περιγράψει κανένας για χάρη μας. Όμως είναι ένας δρόμος - ο ίδιος ο δρόμος εννοώ όχι οι ερμηνείες ή οι διάφορες περιγραφές μας για αυτόν - που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΣ. Ο Χάρτης δεν είναι η περιοχή (the map is not the terrirrory) όντως, όμως η Περιοχή είναι (ότι και αν είναι τελικά) η Περιοχή...Το Βουνό είναι το Βουνό, Δρόμος είναι ο Δρόμος, Το χελιδόνι είναι το χελιδόνι
Το πρόβλημα με την Αλήθεια, κατά την γνώμη μου, εν πρώτης, δεν είναι αν υπάρχει ή όχι μια Απόλυτη Αλήθεια, αλλά ότι και αν υπάρχει, και κάποιος την έχει ανακαλύψει αυτή ή έστω ένα κομμάτι της, θα έχει άμεση αξία και σημασία μονάχα για εκείνον. Πρώτον, γιατί κανένας σχεδόν δεν θα τον πιστεύει ή εμπιστευτεί για διάφορους λόγους και δεύτερον ότι ακόμα και να τον πιστέψει, δεν θα έχει κανένα ιδιαίτερο νόημα αυτή η πίστη, αν δεν ανακαλύψει και ο ίδιος αυτόν τον θησαυρό.
Το πιο μεγάλο μυστικό που υπάρχει στον κόσμο μας, είναι ότι στον Κόσμο μας υπάρχουν Μεγάλα Μυστικά. Τί σημαίνουν αυτά τα μυστικά; Το μυστήριο της ζωής; Μπορεί και τίποτα για εμάς. Τί σημασία έχει; Σημασία έχει ότι υπάρχουν. Είτε το θέλουμε είτε όχι. Και είναι τόσο απίστευτα και Αληθινά που δεν μπορείς ούτε καν στο ελάχιστο να τα διανοηθείς.(εσύ, εγώ, ο καθένας). Και αυτό επίσης είναι το μεγάλο πρόβλημα της Αλήθειας. Ότι είναι ένα "Υπέρ-" σε όλα. Η Αλήθεια δηλαδή είναι μία υπέρ-αλήθεια, για να το πω κάπως έτσι. Κάτι πάνω από οτιδήποτε μπορούμε εμείς να φανταστούμε ή δεχτούμε ως αλήθεια. Θέλω να πω δηλαδή, ότι κάπου τα υποκειμενικά μονοπάτια ή κριτήρια σταματάνε - αργά η γρήγορα, με τον ένα ή άλλο τρόπο - και τότε ή κάπου εκεί αρχίζει μια στροφή. Η στροφή πέρα από το φράγμα. Που ακριβώς οδηγεί αυτή η στροφή ; Αυτό φίλοι μου, δεν αφορά κανέναν από εμάς. Ναι, όπως το ακούτε. Κανέναν από εμάς ... τους ζωντανούς ...
Giannis Chnarakis
Συμφωνώ, σε αυτό. Ο καθένας θα μάθει όταν έρθει η στιγμή. (Ας ελπίσουμε ότι δεν θα έρθει σύντομα) :)
Stylianos Vergitsis
Πετάχτε τα ρολόγια, τί τα θέλετε, ούτως ή άλλως, έχετε κινητά για να βλέπετε την ώρα, χαχαχα
Ο χρόνος είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μας. όταν σταματάμε τις σκέψεις μας, σταματάει κι ο κόσμος (Δον Χουάν, από τις τεχνικές Ονειρέματος). Και ίσως, το πρώτο βήμα για να απελευθερωθούμε από τη σκλαβιά του Μάτριξ, είναι αυτό: ΒΓΆΛΤΕ ΤΟ ΡΟΛΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ ΚΑΙ ΘΑΦΤΕ ΤΟ... είμαστε ήδη κάθε στιγμή "εκεί" που πρέπει.
Giannis Chnarakis
Μήπως να πετάγαμε τα κινητά καλύτερα ;
Stylianos Vergitsis
αυτό είναι το δεύτερο βήμα, χαχαχα (απ' το μυαλό μου το πήρες αδερφέ)
Artemis Art
Μπορεί κανείς να διαμαρτυρηθεί λέγοντας πως ζούμε αιχμάλωτοι στον γραμμικό χρόνο ή ότι κάθε άνθρωπος είναι έγκλειστος σ' ένα στενό κόσμο εμπειρίας, σ' ένα όνειρο, σ' ένα εικονογραφημένο ..περιοδικό και μάλιστα, περιοδικό μ' όλη τη σημασία της λέξης γιατί φαίνεται ότι δεν είμαστε παρά μεταβαλλόμενες μορφές, με χρόνο ζωής, έναν κύκλο. Ίσως να έχουμε μια ευκαιρία, μέσα σ' αυτό το διάστημα, να εκδηλώσουμε ορισμένες ιδιότητες, για να γίνουμε ανεξάρτητοι απ' το Σύνολο-Υλικός Κόσμος ή Χωρόχρονος, αυτές τις δύο διαστάσεις που πάνω τους εκτελούνται οι μεταβολές μας.
Μπορεί ο καθένας μας να καταλάβει ότι ο χρόνος -όπως και ο χώρος- είναι τόσο ανύπαρκτοι, όσο και οι τροχιές των ηλεκτρονίων, που παρ' όλα αυτά υπάρχουν σαν περιορισμοί-ενεργειακές στάθμες, στο πως θα εμφανιστούν τα ηλεκτρόνια. Έτσι κάπως, αποτελούν περιορισμούς, είναι δηλαδή κάτι σαν στάθμες ενέργειας, στους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να εκδηλωνόμαστε κι εμείς.
Αυτό είναι εύκολο να το παρατηρήσουμε... Κι όμως όλο το πρόβλημα πηγάζει απ' το ότι, οι άνθρωποι έχουμε ξεχάσει την Οντότητά μας, δεν έχουμε καν συνείδηση της ύπαρξής μας και τελείως προσκολλημένοι στη φυλακή των πέντε αισθήσεων δηλαδή στις πράξεις μας, αφήνουμε τα πράγματα να μας ωθούν από δω κι από κει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, φυσικά πάνω στον κυλιόμενο διάδρομο-χρόνο που γι αυτόν ακριβώς το λόγο γίνεται ο ...μπαμπούλας μας.
Μπορεί εδώ, μέσα στον χρόνο (που είναι χώρος αν το καλοσκεφτείς και το αντίθετο..) να έχουμε τη ευκαιρία να γνωρίσουμε, να εξασκηθούμε και να ολοκληρωθούμε. Υπάρχουν πολλά να πούμε μα που... χρόνος ..και χώρος σε μια στήλη; ..δεν φτάνει!
Αα! ναι.. και κάτι άλλο: Δεν είναι μόνο το εγώ μας, που χρειάζεται τον χρόνο ως μέσον αλλά και ο χρόνος αδυνατεί να δράσει χωρίς το συμπλήρωμα-δημιουργό του (ποιόν άλλον; εμάς) ..καθώς "επιθυμεί" να βιωθεί. Είναι ιδιότητά του να κάνει ότι μπορεί για να κρατήσει άσβηστη τη φωτιά του εγώ ή αλλιώς να διατηρήσει τον πάγο του εγώ, στην σκληρότητα και στην ψυχρότητά του. Δηλαδή να εμποδίσει τη διαφυγή μας απ’ το παιχνίδι του.. Συγχρόνως η ονειρική ύλη χρόνος (και χώρος) είναι ..όπως λέει και κάποιος απ' τους σοφούς.. "κατά μια έννοια ατελείωτος εκ των έσω, διότι όλες οι εικόνες που μας προσκολλούν σ' αυτόν μαρτυρούν την παρουσία Εκείνου που αυτός δεν είναι... Υπάρχει μόνο ένα Όν. Ένας Παρατηρητής... Ένα υπερβολικό δόσιμο του Εαυτού, πέφτοντας σαν μπόρα σε χιλιάδες μορφές και κινήσεις".
Δημήτρης Αργασταράς
Artemis, μου άρεσε πολύ το τελευταίο σου σχόλιο. Θα συμφωνήσω με αυτό.
