ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ | Δ. ΑΡΓΑΣΤΑΡΑΣ

απόσπασμα 1

Μία κόκκινη γραμμή χαράσσεται μέσα στους αιώνες, λεπτή και ευαίσθητη, δυσδιάκριτη στην όλη παραφωνία γύρω της, μία γραμμή με εύηχες ταλαντώσεις, ευχάριστα ακούσματα, καλέσματα από αλλού...

Πιστεύω πως δεν είμαστε τυχαία ριγμένοι σε αυτό το μικρό χωμάτινο αλώνι, καταδικασμένοι από την ίδια την φύση που μας γέννησε, αλλά είμαστε μικροί θεοί, ικανοί να κατασκεύασουμε ένα κόσμο ολόκληρο, δικό μας... Και δεν πρέπει να ξεχνούμε πως το σύμπαν δεν δημιουργήθηκε τελεσίδικα μία φορά, αλλά εμείς το δημιουργούμε συνεχώς, ΤΩΡΑ...

απόσπασμα 2

Ωστόσο, εμείς ταξιδεύουμε, ρίχνουμε το επισφαλές πλεούμενο μας στην θάλασσα, αγναντεύουμε τον γαλανό ορίζοντα, οσμιζόμαστε την θαλασσινή αύρα και βουτάμε στα κύματα.

Σαν άλλος Οδυσσέας, αφήνουμε την ασφάλεια για να θαλασσοδαρθούμε λίγο ακόμη, παρατάμε την γλυκιά αγκαλιά της Καλυψούς της νεράιδας, παρατάμε την υπόσχεση της αθανασίας και όλα τα αγαθά, κοιτάμε μονάχα το ταξίδι, λαχταρούμε μοναχά την επιστροφή, και παίρνουμε ξανά τον δρόμο της καρδιάς…

...και τον καπνό μονάχα να δούμε (ένα θολό φάντασμα) να βγαίνει από την καμινάδα του αρχοντικού μας μάς είναι αρκετό, έτσι λέει ο Όμηρος…

απόσπασμα 3

Οι λέξεις αυτές απέκτησαν για μένα μια πραγματικότητα πιο συμπαγή από όλα τα άλλα πράγματα του κόσμου. Τις συλλάβιζα, τις έγραφα ξανά και ξανά, ξεχώριζα τα γράμματά τους, τ’ αναποδογύριζα…

Έφτιαχνα με αυτές άλλους στίχους, άλλα λόγια, άλλα τραγούδια, άπειρους συνδυασμούς… Τελικά κατάλαβα πως είχα στα χέρια μου άλλους Χάρτες του μοναδικού εκείνου θησαυρού που ήταν η Αλήθεια. Άπειρους Χάρτες μπορούσα να φτιάξω με αυτά τα υλικά.

Κι όμως, εδώ βρισκόταν το πιο παράξενο : αν κι εγώ ήμουν ο δημιουργός αυτών των καινούριων Χαρτών, δεν μπορούσα ωστόσο να βρω μέσα τους το ακριβές μέρος της Αλήθειας. Τί γινόταν ;

απόσπασμα 4

Ένας νεαρός που φιλοδοξούσε να διαπρέψει ως συγγραφέας, αποφάσισε μια μέρα να δείξει τα γραπτά του σε κάποιον μεγάλο μάστορα της τέχνης που αγαπούσε. Είχε ακούσει πως ο μεγάλος Ντοστογιέφσκυ αναπαυόταν, μόνος και σεβάσμιος, σε ένα εξοχικό σπιτάκι στα περίχωρα της Πετρούπολης, κι αποφάσισε να τον επισκεφτεί. Έτσι, φόρεσε τα καλά του ρούχα, πέρασε τα χειρόγραφά του σε ροζ αρωματισμένη κορδελίτσα και βγήκε στον δρόμο...

Ο γέρος συγγραφέας καθόταν στην αγαπημένη του κουνιστή πολυθρόνα στην βεράντα του σπιτιού του, απολαμβάνοντας την απογευματινή λιακάδα. Το βλέμμα του ήταν στραμένο στον γαλανό ουρανό και τα ψηλά βουνά της πατρίδας του, ενώ αυτό που περνούσε φευγαλέα πίσω από το πρόσωπό του, στο βάθος της σκέψης του, μπορεί να ήταν μια μακρινή ανάμνηση των εποχών της Σιβηρίας. Κάποια στιγμή, στην στροφή του δρόμου, είδε τον νεαρό να πλησιάζει όλο χάρη....

Ο νέος, αφού έφτασε κοντά του κρύβοντάς του τον ήλιο, άπλωσε το χέρι και του έδωσε τα χειρόγραφα. Ο Ντοστογιέφσκυ έσκυψε πάνω από τα χαρτιά κι άρχισε να διαβάζει. Όταν τελειώσε την ανάγνωση, σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τον νεαρό. Τα μάτια του γυάλιζαν κι ένα αχνό χαμόγελο σχηματίσθηκε στο πρόσωπό του καθώς έλεγε : "Πρέπει να πονέσετε για να γράψετε, πρέπει να πονέσετε..."

απόσπασμα 5

Το μόνο περιουσιακό μας στοιχείο από την στιγμή που γεννιόμαστε είναι ο χρόνος μας. Ο χρόνος που διαθέτουμε και που μας διατίθενται ως Θείο δώρο. Η μόνη μας βεβαιότητα από την στιγμή που γεννιόμαστε είναι ο θάνατος. Η μοιραία κατάληξη ενός κόσμου φθαρτού και αλύτρωτου. Η μόνη μας πράξη από την στιγμή που γεννιόμαστε είναι ο αγώνας μας με το μόνο όπλο που διαθέτουμε, τον χρόνο μας, ενάντια σε αυτήν την φρικτή λέξη : τον Θάνατο.

Στην αρχή ο αγώνας αυτός γίνεται ασυνείδητα, από την μαγεία που μας προκαλεί η ίδια η ζωή και όλα τα θαυμαστά που περιέχει. Μα αργότερα ο αγώνας εναντίον του θανάτου γίνεται συνειδητός και βαθιά ανθρώπινη ανάγκη.

Oι πιο ευτυχισμένοι συμβιβάζονται γρήγορα, προσαρμόζονται εύκολα, και κάνουν τον χρόνο τους και τον θάνατο συνεργάτες. Αλλά υπάρχουν κι εκείνοι που δεν σταματούν ποτέ την σύγκρουση, για να ρίξουν τον Μεγάλο Άρχοντα από τον θρόνο του, να φτιάξουν δικό τους ρυθμό, και παλεύουν μέχρι το τέλος, ώσπου να σβήσουν. Κι έπειτα, οι πιο ευαίσθητοι βρίσκουν μάταιο αυτόν τον αγώνα, άδικο και προδικασμένο, και χαρίζουν τον χρόνο τους στο σκάμανδρο του θανάτου ! Από τους τρεις βγαίνουν δύο έννοιες που, εκτός από τον θάνατο, που πληγώνουν πιο πολύ τον άνθρωπο : η Ελευθερία και η Δικαιοσύνη…

απόσπασμα 6

Το μεγαλύτερο μυστικό : ο Νίτσε δεν ήθελε να είναι μόνος. Δεν ήταν η μοναξιά ο επιλεγμένος του σύντροφος. Μπορεί να ήθελε να κυνηγήσει υπέρτατους στόχους, μπορεί να ονειρευόταν μεγαλεπήβολες αναβάσεις σε δύσβατα κρυφά μονοπάτια, να σκαρφαλώνει με τα χέρια, με τα πόδια, γραπώνοντας τα βράχια με τα νύχια του το κακοτράχαλο βουνό του Πνεύματος, ατενίζοντας πέρα μακριά την Φλόγα, που γεννά και καταβροχθίζει τα πάντα, μπορεί να λαχταρούσε να συλλάβει το Μεγάλο Μυστικό του κόσμου μας, τις ανομολόγητες κινητήριες δυνάμεις, μπορεί να αναζητούσε παθιασμένα μια ολοκληρωτική απόλυτη θεωρία που λευτερώνει τον άνθρωπο, μπορεί να ήθελε να φτάσει στην υπέρτατη, ανυπέρβλητη κορυφή και από κει να βιγλίσει, με τον άνεμο να φυσά και ν’ ανεμίζει το κασκόλ και τα μαλλιά του, με τα ατίθασα όρνια να του κρώζουν χαιρετώντας τον, και από κει να βιγλίσει όλο το Σχέδιο της δημιουργίας, μπορεί να ποθούσε μια μυστική Αποκάλυψη, ένα σμίξιμο σχεδόν ερωτικό με το βαθύτερο Eίναι του ανθρώπου, αλλά μόνος, μόνος δεν ξέρω αν ήθελε να ήταν…

απόσπασμα 7

Ο πραγματικός εναλλακτικός κινείται ανάμεσά μας σιωπηλός κι αθόρυβος. Κανείς δεν τον γνωρίζει και σχεδόν κανείς δεν νοιάζεται γι' αυτόν. Περπατά τις νύχτες στους δρόμους σκυφτός, έχοντας κάνει την πιο συνταρακτική ανακάλυψη, μην μπορώντας όμως να την αποκαλύψει σε κανέναν, και παρατηρεί γύρω του συνεχώς τα πορίσματα αυτής της ανακάλυψής του, τα συμπεράσματα και τους υπολογισμούς του, βλέπει κάθε στιγμή και μια εφαρμογή του μυστικού του, ανώνυμος μέσα στο πλήθος...

απόσπασμα 8

Δεν είμαστε ο πραγματικός εαυτός μας. Ο αληθινός εαυτός μας είναι μία δυνατότητα. Το μεγάλο ζήτημα είναι αν θα καταφέρεις να αναστήσεις τον εαυτό σου πραγματώνοντας τις δυνατότητές του.

Πρόσεξε ότι αγαπάς αληθινά σε αυτόν τον κόσμο. Γιατί αυτό είσαι εσύ. Αν το αφήσεις, θα πεθάνεις.

Φοβάσαι όσα δεν γνωρίζεις.

απόσπασμα 9

Θα ήθελα να σας αναφέρω κάτι που σίγουρα γνωρίζετε αλλά μία ακόμη μαρτυρία ίσως είναι σημαντική, καθώς πρόκειται για κάτι επιμελώς κρυμμένο («κρύπτεσθαι φιλεί») και απαγορευμένο για την σταθερότητα του κόσμου μας. Αυτό λοιπόν που ήθελα να σας πω, ένα μεγάλο μυστήριο και μυστικό δια μέσου των αιώνων, είναι ότι : οι ιστορίες είναι αληθινές ! Οι ιστορίες είναι αληθινές. Αυτά τα πράγματα όντως υπάρχουν !

Περίεργες παρουσίες, εμφανίσεις από το πουθενά, όνειρα γεμάτα πραγματικότητα ενός άλλου επιπέδου, ήχοι και χρώματα πέρα από το εμφανές, άγνωστες εκρήξεις ακατανόμαστων πραγμάτων, συμπτώσεις γεμάτες νοήματα, τυχαίες συναντήσεις που ήταν μοιραίο να συμβούν, απόμερα μονοπάτια που οδηγούν εκεί που ήσουν πάντα, απίστευτες μοναδικές ιστορίες που όμως, πέρα από κάθε λογική, είναι αληθινές !!

Βέβαια γνωρίζω τώρα πως λέγοντας αυτά πολλοί θα δυσπιστήσουν, πολλοί θα γελάσουν, πολλοί θα κοροϊδέψουν κουνώντας το χέρι περιφρονητικά για μία ακόμη ευφάνταστη ανοησία. Όμως εμένα δεν με απασχολεί αυτό γιατί γνωρίζω, γιατί ξέρω πως εκείνοι που θα αντιδράσουν έτσι δεν κατάλαβαν το μήνυμα, δεν άκουσαν καν αυτό που είπα, κι αυτό επειδή το μήνυμά μου, όσο απλό και ξεκάθαρο κι αν φαίνεται, στην πραγματικότητα είναι κωδικοποιημένο, φρόνημα κρυμμένο πίσω από έναν σοφό κώδικα, που μόνο λίγοι μπορούν να σπάσουν και να κατανοήσουν σε βάθος αυτό που εννοεί όταν λέει πως : οι ιστορίες είναι αληθινές !

Κι όμως, υπάρχει ένας τρόπος μέσα στον κόσμο μας για να πάρει κανείς μια ιδέα για όλα αυτά, αρκεί μόνο να προσέξει την ‘’ματιά’’ των μικρών παιδιών, το πώς τα παιδιά παίζουν και σχετίζονται με τον κόσμο όταν αφεθούν μόνα και ελεύθερα για να το κάνουν αυτό. Γιατί ο νους τους δεν έχει συνδεθεί ακόμη πλήρως με τον ξεκάθαρο και ‘’πραγματικό’’ κόσμο των μεγάλων, γιατί δεν έχουν προσαρμοστεί ακόμη ολοκληρωτικά στις απαιτήσεις του εξωτερικού "Matrix" που καθορίζει τις ζωές μας.

Και τότε μπορεί πιο άμεσα να παρατηρήσει κανείς αυτό το καταπληκτικό που συνήθως ξεχνάμε : πως η αλήθεια είναι στην ψυχή, πως ο κόσμος και η πραγματικότητα δεν είναι μονοσήμαντα και απόλυτα. Η αλήθεια είναι στην ψυχή ! Και πράγματι, σε αυτήν την διττή κατάσταση της ύπαρξης ίσως οφείλετε η δυσκολία στην προσέγγιση της ‘’φύσης της πραγματότητας’’ και οι τόσες πολλές ‘’δυνατότητες χειρισμού και κατανόησής της’’.

απόσπασμα 10

Θα έλεγα πως "τα μικρά μπουκάλια με μηνύματα" που ρίχνουμε στον ωκεανό δεν ακολουθούν μία εντελώς τυχαία και χαώδη πλεύση, αλλά αντιθέτως έχουν την τάση να εκπληρώνουν τον σκοπό τους, να βρίσκουν τον κατάλληλο παραλήπτη, αυτόν για τον οποίο στάλθηκαν. Λες και υπάρχει πράγματι κάποιο ‘‘άγνωστο θείο έργο’’, που ζητά την αποκατάστασή του και δεν μένει παρά σε μας να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα. Προσπαθώ να είμαι ορθολογιστής, λογικός και εγκρατής, αλλά νιώθω συνεχώς πως κάτι ή κάποιος, πίσω από το πλουμιστό πέπλο της ζωής, στα παρασκήνια, μας κλείνει το μάτι…

απόσπασμα 11

Για όλα χρειάζονταν αυτό το μοίρασμα της δράσης μας. Η καλλιέργεια του νου και του πνεύματός μας ήταν σημαντική, για μερικούς ανθρώπους πιο σημαντική από οτιδήποτε άλλο, αλλά ταυτόχρονα, κυρίως για αυτούς τους ανθρώπους, η άγνοια της υλικής πραγματικότητας και των συνθηκών του κόσμου μας ορθωνόταν σαν ανυπέρβλητο εμπόδιο μπροστά στα σχέδιά τους. Ακόμη και τα μεγαλύτερα πνευματικά επιτεύγματα, τόνισε, χρειάζονται και τον κόσμο της ύλης για να μπορέσουν να φανερωθούν. Στην πραγματικότητα, κι αυτό πιστεύω σήμερα και εγώ, χρειάζεται μία αγαστή συνεργασία αυτών των δύο αλληλέγγυων κόσμων, στους οποίους έχουμε το προνόμιο, ή την κατάρα, να μετέχουμε εξίσου...