Μια παλαιά ιστορία μιλάει για ένα γέρο ταξιδευτή, που έφτασε πάλι σπίτι του μετά από μακροχρόνια απουσία. Στεκόταν και κοιτούσε τις αλλαγές που είχαν επέλθει όλα αυτά τα χρόνια, και σκεφτόταν : ώστε λοιπόν τα φυτά στις γλάστρες έχουν μεγαλώσει, τα αγριόχορτα στο έδαφος έχουν θεργέψει... το αγαπημένο του δένδρο, γέρικο και αυτό, στην ίδια θέση υψωνόταν ακόμη, το κατώφλι του σπιτιού βρισκόταν εκεί όπως το είχε αφήσει, μόνο που έμοιαζε λίγο ξεβαμμένο… Όλα συνέχιζαν την ύπαρξή τους και χωρίς αυτόν. Και το μόνο που έλειπε απ’ το σπίτι, που μαράζωνε μέσα στον χρόνο, ήταν ένας γεράκος με παντούφλες και μπαστούνι. Έτσι έμεινε για λίγο σκεφτικός, και ύστερα είπε: «Αν θέλω ανοίγω την πόρτα και μπαίνω, αν θέλω γυρίζω και φεύγω… Αν θέλω μπαίνω, αν θέλω δεν μπαίνω..».
Καθώς αισθάνομαι μετέωρος σ' ένα παρόμοιο δίλημμα, επιλέγω να ονειροπολήσω λίγο ακόμη. Και την ίδια στιγμή, κοιτώντας τον έναστρο ουρανό, σκέφτομαι πως κάθε δίλημμα είναι αστείο. Μέσα σ’ ένα άπειρο κόσμο απείρων πιθανοτήτων μία ακόμη εκλογή ίσως είναι η ασήμαντη πολυτέλεια μιας κουκιδούλας σκόνης. Γιατί να σκεφτώ αυτό ή εκείνο, ποιός έχει να ωφεληθεί, τί κέρδος και τί απώλεια θα προκαλέσει η απόφασή μου ; Λοιπόν, ίσως το καλύτερο που έχω να κάνω, ως αντίδραση σε αυτή την κατάσταση, είναι να αναγορεύσω την εκλογή μου σε Απόλυτη Αλήθεια και Αμετάκλητη Δήλωση, να σφίξω την γροθιά μου και να την τείνω με αυστηρότητα στον ουρανό λέγοντας «Αυτό!». Αναμφισβήτητα όλοι χρειάζονται ένα καλό γέλιο. Κι ίσως έτσι κερδίσω την εύνοια του Ουράνιου Πατέρα… «χαχαχαχα, μπας σε καλό σου παιδί μου, χαχαχαχα».
Όμως, μετέωρος ακόμη στο δίλημμα, βλέπω πως κάτω, κοντά στα πόδια μου, ένα πράσινο φυλλαράκι προβάλει το λεπτό του κοτσάνι και σκύβει πάνω από την γη. Παρόλο τον αμετάκλητο νόμο περί βαρύτητος, εκείνο θα φυτρώσει μέσα στην νύχτα, θα περιμένει όλη την βραδιά μες την σιωπή και την ημέρα θ’ αντικρίσει με ευφροσύνη τον ήλιο. Μέσα μου, στο στήθος μου αριστερά, μια μικρή φωνούλα μου λέει: «Αυτό... Αυτό... Αυτό». Μια κρυφή επιθυμία, ένας μυστικός σκοπός, ανακαλύπτω πως ελλοχεύει στην καρδιά μου. Κι αναρωτιέμαι, ποιός να τον φύτεψε εκεί ; Αυτός είναι που μου λέει τι να κάνω, πώς να αντιδρώ, πώς να απαντώ σε κάθε ερέθισμα, στους ανθρώπους και στον κόσμο. «Αγάπα και κάμε ό,τι θες». Κι ίσως έτσι κερδίσω την εύνοια του Ουράνιου Πατέρα…
Καθώς αισθάνομαι μετέωρος σ' ένα παρόμοιο δίλημμα, επιλέγω να ονειροπολήσω λίγο ακόμη. Και την ίδια στιγμή, κοιτώντας τον έναστρο ουρανό, σκέφτομαι πως κάθε δίλημμα είναι αστείο. Μέσα σ’ ένα άπειρο κόσμο απείρων πιθανοτήτων μία ακόμη εκλογή ίσως είναι η ασήμαντη πολυτέλεια μιας κουκιδούλας σκόνης. Γιατί να σκεφτώ αυτό ή εκείνο, ποιός έχει να ωφεληθεί, τί κέρδος και τί απώλεια θα προκαλέσει η απόφασή μου ; Λοιπόν, ίσως το καλύτερο που έχω να κάνω, ως αντίδραση σε αυτή την κατάσταση, είναι να αναγορεύσω την εκλογή μου σε Απόλυτη Αλήθεια και Αμετάκλητη Δήλωση, να σφίξω την γροθιά μου και να την τείνω με αυστηρότητα στον ουρανό λέγοντας «Αυτό!». Αναμφισβήτητα όλοι χρειάζονται ένα καλό γέλιο. Κι ίσως έτσι κερδίσω την εύνοια του Ουράνιου Πατέρα… «χαχαχαχα, μπας σε καλό σου παιδί μου, χαχαχαχα».
Όμως, μετέωρος ακόμη στο δίλημμα, βλέπω πως κάτω, κοντά στα πόδια μου, ένα πράσινο φυλλαράκι προβάλει το λεπτό του κοτσάνι και σκύβει πάνω από την γη. Παρόλο τον αμετάκλητο νόμο περί βαρύτητος, εκείνο θα φυτρώσει μέσα στην νύχτα, θα περιμένει όλη την βραδιά μες την σιωπή και την ημέρα θ’ αντικρίσει με ευφροσύνη τον ήλιο. Μέσα μου, στο στήθος μου αριστερά, μια μικρή φωνούλα μου λέει: «Αυτό... Αυτό... Αυτό». Μια κρυφή επιθυμία, ένας μυστικός σκοπός, ανακαλύπτω πως ελλοχεύει στην καρδιά μου. Κι αναρωτιέμαι, ποιός να τον φύτεψε εκεί ; Αυτός είναι που μου λέει τι να κάνω, πώς να αντιδρώ, πώς να απαντώ σε κάθε ερέθισμα, στους ανθρώπους και στον κόσμο. «Αγάπα και κάμε ό,τι θες». Κι ίσως έτσι κερδίσω την εύνοια του Ουράνιου Πατέρα…
