POST #1

Προοίμιο Έπους...

Νύχτωσε πια
κι εγώ ακόμη άκαρπος γυρίζω
βαριά η δουλειά
μα όλα με την ψυχή μου τα ζυγίζω

σκύβω βαθιά
σε αναζήτηση στηρίγματος στο δάσος
το φανάρι σβηστό
κι εγώ γυρίζω ψάχνοντας μονάχος

η θύμηση η παλιά
ξεγλίστρημα γλυκιάς δροσιάς των βράχων
νεανική χαρά
των πρώτων χρόνων άγνοια και πάθος

κι αγωνία πολύ
η πρώτη δίψα στο σκοτάδι για το φως
το γαλάζιο πουλί
η λαχτάρα για την γνώση – το γιατί και το πώς.

*

Σήκωσα πανιά
για ένα ταξίδι μακρινό σε άγνωστα πελάγη
και στάθηκα ορθός
στην πρύμνη βιγλάτορας για το ακρογιάλι

θάλασσα παχιά
ένα θαλασσοπούλι πέταξε δεξά μου
αέρας στα πανιά
ένα δελφίνι λίκνισε ζερβά μου

τώρα θυμάμαι
κρυφά κοιτώντας από την χαραμάδα του χρόνου
ένα σύννεφο γεννιέται
και σκάει στο κύμα πέρα στην άκρη του δρόμου

ήμουν νέος
κι η τόλμη τον κόσμο μπορεί να αλλάξει
καθώς βλασταίνει
από το περίσσευμα της καρδιάς η πράξη.

© Δημήτρης Αργασταράς